Waar het meisje begon met het fotograferen van blaadjes en takjes, was het zijn droom om popfotograaf te worden. Op de Hogeschool van Journalistiek ontdekken Bart Jansen (25) en Maxime Cardol (23) niet alleen hun passie voor fotografie, maar ook voor elkaar. Op 20 november 2013 vieren zij hun vijfjarige jubileum. Fwajeur spreekt met ze onder andere over hun eigen magazine URBNTR, analoog versus digitaal, Instagram en hun liefde voor Berlijn.
Bart groeit op in Nieuwerkerk aan den IJssel waar zijn fascinatie voor fotografie vooral geprikkeld werd door het bezoeken van concerten. “Het is eigenlijk heel grappig hoe ik begonnen ben. Ik schreef destijds concertrecensies voor een website. Maar er kwamen steeds meer recensenten bij waardoor ik me moest gaan onderscheiden. Dus ging ik op pad met m’n spiegelreflex. Daar heb ik wel echt toffe dingen mee mogen maken. Zo stond ik bij een concert van Coldplay en kwam ik een fotograaf tegen die nog even een lens van 10.000 euro overhad en dat wel aan me wilde lenen. Zou ik zelf echt niet zo snel doen, maar ik vond het prima.” Na een jaar verruilt Bart concerten door portretten en nieuwsfotografie waar de freelancer naar eigen zeggen prima van leeft. “Het is geen vetpot, nog niet het grote geld wat je soms bij andere fotografen ziet, maar ik kom ervan rond.”
Maxime is geboren in Canada waarna ze op haar zesde met haar ouders naar Veenendaal verhuist. Bij haar ontstond de interesse in beeld vooral toen ze de camera van haar moeder pakte. “Het begon met takjes en blaadjes fotograferen. En zo nu en dan wilden vriendinnetjes van me wel voor de camera staan.” Pas tijdens haar opleiding krijgt ze te maken met de techniek achter een foto. Maar daarvoor was het nog allemaal experimenteren en zelf doen. Iets waar Maxime naar eigen zeggen ook het meeste van heeft geleerd. “Op de opleiding heb ik vooral veel baat gehad bij het op mensen leren afstappen en vragen stellen.”
“Er zijn heel veel mensen die mooie foto’s kunnen maken, maar er zijn er maar een aantal die een goed verhaal te kunnen vertellen.”
De twee leren elkaar kennen tijdens een introductieweek van de Hogeschool van de Journalistiek. Bart vertelt: “We werden toen uitgenodigd via een forum van school. Maxime en ik trokken al vrij snel naar elkaar toe omdat we allebei geïnteresseerd waren in fotografie. En toen begonnen we al snel met elkaar te MSN’en, want dat was er toen nog in die tijd.” Maxime met inmiddels grote ogen en een open mond: “MSN?! Wauw, dat was ik helemaal vergeten. Wat beschamend zeg. Ja, MSN dus. En daarna gingen we afspreken en kwamen we erachter dat we elkaar toch wel erg leuk vonden.”
En dat ‘elkaar leuk vinden’ bloeit op tot een relatie die steeds sterker lijkt te worden. Wat hun geheim is? Bijna tegelijkertijd: “Je eigen ding doen.” Iets wat wel lekker lijkt te gaan gezien de twee na het afstuderen allebei kiezen voor een bestaan als freelancer. “Dat is denk ik ook iets wat scheelt,” vertelt Bart. “Dat we allebei freelancen. Je begrijpt elkaar daardoor wat beter. Soms heb je namelijk iets gepland staan met z’n tweeën, maar word je gebeld voor een klus. Ja, dan gaat het geld even voor.” Maxime valt hem bij: “Ja, maar dat is ook totaal niet erg. Dat begrijp je ook van elkaar. Het is een harde wereld. Daarnaast waarderen we ook erg van elkaar wat we doen.”
Bart: “Soms heb je iets gepland staan met z’n tweeën, maar word je gebeld voor een klus. Dan gaat het geld even voor.”
Hoewel de twee in dezelfde branche verkeren, hebben Bart en Maxime toch een totaal verschillende stijl. Bart werkt voornamelijk als nieuwsfotograaf en schiet vaak stadsportretten. Terwijl Maxime zich profileert op het gebied van mode. “Maar het is niet zo dat ik een modelletje neerzet en dat ze dan maar alleen mooi moet zijn met d’r kleertjes aan,” legt Maxime uit. “Ik probeer wel echt háár eruit te halen op de foto. Ik hou er gewoon heel erg van om het minimalistisch te houden. Eén van mijn stylistes noemt m’n werk dan ook ‘minimal urban’.” Toch kan Maxime ook genieten van studiowerk waar flink wordt uitgepakt met kleuren. “Een fotograaf waar ik bijvoorbeeld erg tegen opkijk is Annemarieke van Drimmelen. Zij maakt ontzettend gave portretten in de natuur.”
“Een jaar geleden vertelde ik aan Bart dat het me best tof zou lijken om samen een magazine te maken,” aldus Maxime. URBNTR – spreek uit als: Urban Nature – was geboren. Een magazine waarin ze allebei hun eigen stijl in kwijt kunnen: Bart zijn stedelijkheid en Maxime haar gevoel voor natuurlijke elementen. Het online magazine, bestaande uit portretten van bijzondere mensen op straat, is inmiddels alweer toe aan een zesde editie welke in februari 2014 voor het eerst op print zal verschijnen. Iets waar ze beiden erg trots op zijn.
Opvallend aan URBNTR is de keuze voor zwart-witportretten op een analoge camera. Zowel Bart en Maxime zijn de laatste tijd groot fan van analoge fotografie. “Het is grappig, voor ons is analoog een soort nieuw iets,” vertelt Maxime. “Terwijl het eigenlijk heel ouderwets is.” Bart knikt en voegt daaraan toe: “Het is echter. Er zit meer leven in zo’n foto. Een digitale foto maakt alles zo perfect en scherp, een analoge foto niet. Omdat je alles handmatig moet doen, biedt het meer uitdaging. Er zit meer leven in. En analoog schieten creëert ook meteen een band met het model. Als ik bijvoorbeeld de straat op ga met een digitale camera en vraag of ik portretten van mensen mag maken, zijn ze niet snel onder de indruk. Zo’n camera kennen ze wel. Maar als ik m’n analoge camera uit m’n tas haal, stellen mensen meteen vragen. Dat is veel gezelliger.” Waarom Bart een liefhebber van zwart-wit is, kan hij zelf niet goed duiden. “Ik denk dat het komt doordat zwart-wit toch iets surrealistisch met zich meebrengt. Het is wel echt, maar toch ook niet, want in het echt zou je nooit iemand in zwart-wit voor je hebben. Toen ik klein was dacht ik ook altijd dat de wereld in zwart-wit was vanwege alle oude foto’s.”
Hoewel fotografie eerst ontstond als een heus beroep, lijkt de titel fotograaf er één te zijn die de allerdaagse gebruiker van een smartphone mag dragen. Vooral door de opkomst van ‘de Instagramfotograaf’. Concurrentie? Nee. Leuk? Als het aan Bart en Maxime ligt wel. Bart: “Het is geen broodroof voor een fotograaf. Je gaat niet iemand inhuren om je kopje koffie te fotograferen, bij wijze van spreken. Instagram is leuk. Er worden foto’s vastgelegd die anders nooit vastgelegd zouden worden.” Maxime vult aan: “Tuurlijk is het niet de toekomst dat smartphones de wereld van fotografie overnemen, maar er worden wel ontzettend leuke dingen op dat gebied gedaan. Zo zag ik laatst nog dat de Vogue in Amerika een complete fotoshoot had gedaan met een iPhone had gedaan. Dat vond ik ontzettend leuk om te zien.” De toename aan zowel Instagramfoto’s als digitale foto’s lijken geen dooddoener voor de twee ambitieuze fotografen. “Ik las laatst nog een goede quote: ‘Er zijn heel veel mensen die mooie foto’s kunnen maken, maar er zijn er maar een aantal die een goed verhaal te kunnen vertellen’.” Techniek zegt volgens Bart dan ook weinig. “Het is prima als je die beheerst, maar als een foto niets zegt dan zegt het niets. Zo simpel is het.”
Momenteel zijn de twee ieder voor zich bezig met het opbouwen van een portfolio. Van freelancers die stil zitten lijkt geen sprake. “Je kunt wel op de bank gaan zitten en zeggen ‘ik heb geen werk’ of ‘ze bellen niet’, maar dat is niet hoe het werkt. Ze gaan je niet bellen. Je moet ervoor zorgen dat je bezig blijft, dat je jezelf blijft ontwikkelen zodat je – als iemand er wel naar vraagt – iets kunt laten zien,” zegt Bart stellig. Iets waar Maxime het zeker mee eens is. “Je moet het ook niet te snel willen. Ik ken een fotograaf die pas in haar dertigste echt erkend werd. Uiteindelijk wil ik ook dat ik erkend word. Het gaat me niet om stinkend rijk worden met mijn fotografie. Liever heb ik dat mijn werk in tijdschriften staat en ik met leuke mensen mag samenwerken.” Dan enthousiast: “Zoals bijvoorbeeld Gaite Jansen. Die wil ik echt nog een keer voor mijn camera hebben.” Voorlopig heeft ze geduld en gaat ze door waar ze mee bezig is.
Bezig blijven, door ontwikkelen en uiteindelijk erkend worden. Belangrijke doelen op zich, waarbij het laatste al redelijk lijkt te lukken. “Mensen zien m’n naam steeds vaker en leren langzaamaan wat een Maxime Cardol is. Dan weten ze nog niet eens hoe ik eruit zie, maar kennen ze wel mijn foto’s.” Een andere droom die het stel koestert is het pendelen tussen Amsterdam en Berlijn, de Duitse hoofdstad die ze met alle liefde thuis zouden noemen. Maar dat laat nog even op zich wachten. Maxime: “Wel hebben we al concrete plannen om volgend jaar een maandje in Berlijn te wonen en aan het werk te gaan.” Bart lacht. “Ja, we zijn zelfs aan een online cursus Duits begonnen.” Maar wat vinden Bart en Maxime zo aantrekkelijk aan de stad? “Berlijn is één groot kuntstwerk,” claimt hij. Maxime:”Vind ik ook. Amsterdam is zo netjes. In Berlijn is alles veel losser en vrijer.” Het stel maakten de afgelopen tijd al geregeld tripjes naar hun ‘grote kunstwerk’, maar in maart 2014 mogen ze hun droom in kleine vorm uitvoeren en mogen ze zichzelf voor een maand lang een heuse Berliner noemen.
Voor nu blijven de twee zoals ze het zelf noemen ‘hun eigen ding doen’, een houding die zowel bij hun relatie als hun manier van fotograferen lijkt te passen. Wie weet wat er voor Bart en Maxime in de toekomst in het verschiet ligt, wellicht wordt het fotografieduo de nieuwe Inez & Vinoodh, of noem een willekeurig ander succesvol duo op het gebied van fotografie. Voorlopig oefenen ze hard op hun Duits, leven ze vooral in het nu en genieten ze van zowel elkaar als een mooi plaatje.
In februari 2014 verschijnt hun nieuwe magazine zowel op print als online. Nieuwsgierig? Houd dan dan Facebook-pagina van URBNTR in de gaten!