Anuschka Bozo (24) is pas twintig jaar wanneer ze meedoet aan het allereerste seizoen van het toen nog gloednieuwe dansprogramma So You Think You Can Dance. Het jonge talent maakt indruk op groot publiek en verbaast vooral zichzelf wanneer ze de halve finale haalt. Sinds het televisieprogramma krijgt ze veel klussen aangeboden. Anuschka ontpopt zich als een ware duizendpoot. Zo is ze te vinden in diverse dansshows in zowel binnen- als buitenland, geeft ze lessen en workshops, staat ze zo nu en dan model voor kledingmerk Nike en regisseert ze momenteel een eigen theaterproductie. Naar eigen zeggen werkt ze acht van de zeven dagen in de week. Is er nog wel tijd om te genieten?

Frankrijk is de plek waar Anuschka’s ouders elkaar ontmoeten tijdens een studie. De vonk slaat over en niet veel later ontstaat er een liefdesbaby. Ook heeft Anuschka nog een halfbroer die vijf jaar ouder is. Het gezin verhuist naar het Nederlandse plaatsje Gorinchem en zo geschiedde. Anuschka is pas drie jaar wanneer haar ouders een einde maken aan hun relatie.

Hoewel de meeste professionele dansers al sinds hun vierde dansen alsof hun leven er vanaf hangt, is dit bij Anuschka niet het geval. “Ik was op de middelbare school echt het type dat van alles en nog wat deed qua sport. Ik danste wel, maar dan gewoon één keer in de week.” Wanneer Anuschka in 2008 haar havodiploma haalt, staat ze voor een dilemma. “Ik wilde eigenlijk heel graag iets met psychologie doen. Ergens voelde ik dat het daar nog niet de tijd voor was,” vertelt Anuschka. “Toen zag ik een advertentie van het Albeda Dans College. Vier jaar dansen klonk heel leuk. Dan zou ik daarna vast wel weten wat ik wilde doen.” Ze doet auditie en wordt toegelaten.

Impulsief als ze zichzelf besluit op te geven voor vier jaar dansen, zo spontaan schrijft ze zich in voor een nieuw televisieprogramma met dansen als hoofdonderwerp. “Mijn toenmalige vriendje wilde heel graag auditie doen en vroeg of ik meeging. Hoewel ik helemaal niet het type ben dat graag in de spotlights staat, besloot ik toch auditie te doen.” Maar hoe verder ze komt, hoe serieuzer ze het programma neemt. En dan staat ze ineens in de halve finale. “Het was een hele mooie ervaring waarin ik onder andere heb leren dansen met een partner en nog veel meer. Maar ik kwam ook tot de ontdekking dat televisie niet echt mijn ding is. Geef mij maar de theaters.”

Het is onder andere met dit stuk dat Anuschka een grote indruk op het publiek maakt. Het stuk is geïnspireerd op het overlijden van haar moeder. Op 15-jarige leeftijd krijgt Anuschka te horen dat haar moeder kampt met kanker. Na vier jaar strijd verlaat haar moeder het leven. Anuschka probeert in eerste instantie het verdriet te verwerken door zich te storten op werk, school en dans. “Op een gegeven moment vond ik dat zonde. Ze heeft me zoveel moois gegeven. Waarom zou ik dat wegstoppen? Ik ken niemand die zo intens genoot van het leven zoals zij dat deed. Die les heeft ze mij geleerd. Haar laatste jaren vonden we ons geluk in het maken van verre reizen. Ik wilde dat geluk weer voelen.”

Anuschka’s passie voor psychologie en de mens zie je in kleine fragmenten van haar dagelijks leven terug. Zo geeft ze een aantal maanden danstherapie aan meiden met een eetstoornis. “We sturen iedereen die in de knoop met zichzelf zit maar naar de psycholoog om te praten. Maar soms wil je gewoon niet praten. Ik wilde in elk geval niet praten toen mijn moeder overleed. Ik wilde alleen maar dansen.” Anuschka gelooft er sterk in dat wanneer je beweegt je wat makkelijker met je problemen kunt omgaan. “Ik wil daarbij niet zeggen dat het al je problemen oplost, maar het biedt wel de mogelijkheid om ze te relativeren.” Anuschka wist het dan ook zo nu en dan voor elkaar te krijgen dat er een boterham in hun mik zat en dat ze zich niet zorgen maakten over dat ene suikerklontje in hun thee. “Niets is zo puur als je eigen lichaam bewegen op iets dat je zo graag hoort.”

De danseres spreekt uit ervaring. Momenteel regisseert ze een theatervoorstelling genaamd Face Me waarbij ze automatisch gedwongen wordt om ook kritisch naar zichzelf te kijken. “Ik wil mensen confronteren met mijn visie op het leven. De voorstelling gaat dan ook over gelukkig zijn of juist niet gelukkig zijn. Ik zie zoveel mensen die ongelukkig zijn en ik vind dat zo zonde. De mens klaagt en de mens wacht op geluk. Terwijl geluk iets is wat je moet grijpen. Niemand anders gaat het voor je doen.” Met de theaterproductie houdt ze niet alleen een spiegel voor de bezoeker, maar ook voor zichzelf. “Ik heb een paar heftige jaren achter de rug, waaronder het scheiden van mijn ouders en het ziektebed van mijn moeder.” Het is pas de laatste jaren dat Anuschka erachter komt waarom zij is zoals ze is. “Dat wilde ik graag veranderen. Ik hunker naar lachen en geluk. Verdriet kost te veel energie.” Op de vraag of ze nu gelukkig is, hoeft ze niet lang na te denken. “Ik durf te zeggen dat ik de laatste tijd echt intens gelukkig ben.” De blik op haar gezicht en haar stralende ogen verraden dat aan die opmerking niets gelogen is.

Anuschka geniet van het werk dat op haar pad komt zich realiserende dat niet al haar collega’s de mazzel treffen om daadwerkelijk te leven van het dansen. Daarnaast is ze gezegend met een stel goede vrienden. Reizen betekent voor Anuschka ontspanning, iets wat ze al veel voor haar werk doet. Ook is ze één keer in het jaar anderhalve maand in het buitenland te vinden. Wat de toekomst brengt, maakt Anuschka niet zoveel uit. “Ik sta open voor alles. Het liefst blijf ik iets doen met muziek en dans. En ik wil met mensen blijven werken.” Want over haar passie voor de mens; daar kan Anuschka een boek over schrijven.

De theatervoorstelling Face Me is op 29 september 2012 te bewonderen in het schouwburg van Anuschka’s hometown Gorinchem. Zeven dansers, drie zangers en een liveband nemen je mee in een show vol inspiratie en leven. Meer informatie: www.face-me.nl 

Fotografie: Brian Bozo