Hij twittert onder de naam ADHDerek of zoals hij zelf zegt ‘Alle Dagen Heel Derek’. Derek Otte (24) is de man op de foto in het woordenboek onder het woord ‘duizendpoot’. Met een grote liefde voor taal en hiphop organiseert hij geregeld evenementen voor de mensen om hem heen. Zo ook het evenement Paginagroots, ‘letterkunde op z’n frist’. “Ik investeer graag mijn tijd in het uitdragen van de juiste boodschap.” Een interview met de creatieve en ambitieuze Derek Otte.
We beginnen bij het begin. Wie ben je en waar kom je vandaan?
“Mijn naam is Derek Otte, niks exotisch helaas. Ik ben 24 jaar en geboren in Rotterdam, de stad waar ik nog steeds woon. Het meeste heb ik toch wel met Rotterdam West. Daar komt mijn hele familie vandaan.”
In Rotterdam ben je best wel bekend. Wat heb jij toch met die stad?
“Het is moeilijk uit te leggen, maar ik houd echt van de stad. Rotterdam verdient ook wel wat meer aanzien. Ik krijg vlinders in mijn buik bij het zien van de skyline. Hier heb ik alles opgebouwd. Op elke hoek van de straat heb ik wel een herinnering. Van mijn eerste date tot aan mijn eerste knokpartij. De mentaliteit van de stad is ook iets wat ik erg kan waarderen. Het is hier ‘eerst werken, dan praten’. Laat maar eens zien wat je in huis hebt en dan kijken we verder.”
Voel je je meer Rotterdams of meer Nederlands?
“Rotterdams. Ik vind sowieso dat ze van Rotterdam een aparte nationaliteit moeten maken.” Derek lacht even. “Ik voel me pas Nederlands als ik het Nederlandse Elftal het Wilhelmus hoor zingen. Door mensen als Cruijff voel ik me ook echt Nederlands. Hij heeft me echt geïnspireerd. Ik ben trots op Rotterdam maar ook op Nederland. We hebben hier een mooi sociaal karakter. Iedereen is hier vrij om te zeggen wat ze willen en Nederland biedt je heel veel mooie kansen. Het is alleen zonde dat we dat niet voldoende lijken te beseffen.”
We zeuren te veel?
“We hebben wel zeker een klaagcultuur ontwikkeld en daar doe ik natuurlijk net zo hard aan mee. Maar aan het einde van de dag ben ik toch heel blij dat mijn wieg hier stond.”
Je bent volgens velen een drukbezet man. Hoe trots is je familie op je?
“Het mooie aan familie en vrienden is dat het niet uitmaakt wat je doet. Ze zijn hoe dan ook trots op me. Aan de ene kant ben ik natuurlijk iemand die twee opleidingen niet heeft afgemaakt en daardoor dus een dikke studieschuld heeft. Dat was in het begin best een ding voor mijn ouders. Ik werk niet voor een baas en lijd daardoor ook een onzeker bestaan. Aan de andere kant is het de afgelopen jaren best wel hard gegaan. Ik heb op een andere manier succes in de maatschappij.”
Derek studeerde Rechten aan de universiteit en Communicatie op hbo-niveau. Beide studies heeft hij niet afgerond.
Waarom besloot je om te studeren om vervolgens je studie niet af te ronden?
“Ik pleit heel erg voor rechtvaardigheid maar dan moet je dus juist geen Rechten studeren. Toen ik tijdens mijn hbo-opleiding Communicatie op de gang werd gezet, was ik er klaar mee. Naast mijn studies was ik ook voorzitter hier en projectbegeleider daar. Ik deed alles om maar niet te hoeven studeren. Op een gegeven moment werkte dat niet meer.”
Gestopt met twee studies. Hoe zag het leven er daarna voor je uit?
“Tijdens mijn rechtenstudie was ik al bezig met verschillende functies. Zo ben ik onder andere voorzitter geweest van een studentenvereniging in Rotterdam Zuid. Het was een maatschappelijke studentenvereniging waarbij we dingen organiseerden als eenvoetbaltoernooi of een leesclub voor mensen met een taalachterstand.”
Waarom vind je het zo belangrijk om mensen te helpen?
“Er zijn wijken waar mensen het echt slecht hebben. Ik denk niet dat alle overheidsprogramma’s daarop aansluiten. Daar heb je mensen voor nodig en daarnaast kan je er als mens van groeien.”
Je werkte naast je studie Rechten bij de politie. Wat deed je daar?
“Het was mijn ‘bijbaan’ voor zo’n twintig uur per week. Ik behandelde aangiftes van gestolen fiets tot dingen als huiselijk geweld. Ik heb een heleboel rare dingen daar meegemaakt. Ik ben een keer versierd door een prostituee. Ze was mishandeld en kwam aangifte doen. Elke keer als ik terug kwam met nieuwe koffie was er een extra knoopje van haar blouse open. Zaken als meisjes die gestalkt werden vond ik ook behoorlijk heftig.”
Nam je dat ook mee naar huis?
“Soms wel. Na drie jaar merkte ik wel dat dit werk was wat ik niet lang kon blijven doen. Ik ben toen bij Bestuur en Beleidszaken gaan werken met de illusie dat ik daar wel even wat ging neerzetten. Helaas had ik daar niet de positie om dingen beter te maken. Wel een mooi kantoor met een mooi uitzicht.”
Is het altijd jouw doel geweest om dingen beter te maken?
“Het is wel heel arrogant om te zeggen dat overal waar je komt beter zullen gaan. Alleen is het wel zo dat ik alles wat ik aanneem doe met een bepaal doel. Toen ik hielp bij die studentenvereniging werd ik er blij van om mensen die slecht konden lezen aan een taalbegrip te helpen. Het zit in de kleine dingen. Zeg ‘goedemorgen’ tegen je buurvrouw als je haar tegekomt. En met mijn baan bij Bestuur en Beleidszaken kon ik niets doen voor mensen. Het moest eerst nog tien lagen naar boven wilde er iets gebeuren.”
Je zegt dat je de mentaliteit van het harde werken waardeert, maar stopt wanneer je het gewenste doel niet behaalt. Spreek je jezelf dan niet een beetje tegen?
“Bij de politie drong ik niet door en daar heb ik inderdaad veel moeite mee gehad. We hadden op dat moment ook nog eens te maken met bezuinigingen. Mensen waren daardoor bezig hun eigen plekje te redden in plaats van naar het groter geheel te kijken.”
Momenteel ben je goed bezig met verschillende evenementen. Zo ook Paginagroots. Wat houdt het concept in?
“Het is letterkunde op z’n frist. Iedereen die op welke manier dan ook bezig is met taal krijgt daar de kans om iets te vertellen. Dan maakt het niet uit of je rapper, dichter of blogger bent. Iedereen is welkom. Het idee is begonnen in oktober 2011. Toen deed ik mee met een ander soortgelijk evenement. Ik vond het wel tof om mee te doen, maar er zat maar vijftien man aan publiek en ook vond ik het niet jong en divers genoeg. Dat kan beter, dacht ik. Dus ik besloot een poging te wagen. Uiteindelijk kreeg ik het zelfs voor elkaar om het te organiseren in de Rotterdamse Stadschouwburg.”
Hoe is je dat gelukt?
“Het is grappig hoe dat is gelopen. Een jaar geleden zat ik nog met een vriend in het café van de schouwburg en ik vertelde hem dat ik hier nog graag iets zou willen doen met taal. De Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam (SKVR) kreeg mij in de gaten en bood aan om te helpen. In het begin was ik terughoudend. Ik wilde het evenement voor mezelf houden. Toen ze iets zeiden over de Stadschouwburg als locatie hoefde ik niet langer na te denken. Zij hadden de middelen, ik had de doelgroep. We besloten om samen te werken.”
Met succes?
“Zeker. de eerste editie in de Stadschouwburg was heel bijzonder. Ik had gerekend op een mannetje of zeventig, maar uiteindelijk waren er een kleine honderdvijftig man. Het publiek was ook heel divers. Verschillende afkomsten, maar ook verschillende leeftijden. Het kan gewoon.”
Naast zijn liefde voor woorden heeft Derek een enorme passie voor hiphop.
Onlangs liet je op je social media doorschemeren dat je de bodyguard van 2Pac hebt gesproken. Wat heb je met hiphop?
“Mijn eerste casettebandjes waren bandjes met grote artiesten als 2Pac erop. Ik ben altijd fan van hem geweest. Iets wat me ook altijd fascineert, is de manier waarop hij zijn leven heeft geleid. Wist hij dat hij uiteindelijk zou sterven? Leidde hij zijn leven op zijn manier, omdat hij wist dat het toch niet lang zou duren?”
Interessant om over na te denken. Maar hoe kwam je bij zijn bodyguard terecht?
“Een vriendin stuurde me een bericht dat hij in Amsterdam was en of ik hem wilde ontmoeten. Natuurlijk. Ik zal al in de auto. Zo’n ontmoeting doet wel wat met je. Ik heb hem van alles gevraagd. Hij heeft een groot deel van het leven van 2Pac meegemaakt en was getuige van zijn dood.”
Je hebt een duidelijk standpunt en plaatst zo nu en dan wel eens tweets over de politieke situatie in Nederland. Hoe belangrijk is politiek voor jou?
“Het belangrijkste vind ik dat mensen gaan stemmen. Dan maakt het mij niet uit waar je op stemt, als je maar stemt. Het is een recht en die moet je gebruiken. Daar hebben mensen krom voor gelegen en in andere landen kan het nog steeds niet.
Stel Derek Otte belandt morgen in de Tweede Kamer. Wat is het eerste dat je gaat doen?
“We moeten stoppen met symboolpolitiek. We zijn constant bezig met de waan van de dag. Ik heb me kapot geërgerd aan het feit dat we het hebben over een paar honderd boerka’s in Nederland terwijl er op dat moment al sprake was van een economische crisis. Nu zien we de effecten pas. Zoiets is veel belangrijker en daar hadden we eerder over moeten praten. De overheid kan ook veel effectiever. Zo zag ik op mijn afdeling bij de politie wel eens een aantal mensen Patience spelen.”
Zou je überhaupt in de politiek willen?
“Als je iets wilt veranderen denk ik niet dat politiek de enige manier is om dat te doen. Als artiest heb je meer invloed op de maatschappij. Iedereen die in een vrij beroep werkt en mensen aanspreekt, kan iets teweeg brengen. Ik betwijfel ook of je als politicus nog wordt geloofd.”
Je Twitternaam is ‘ADHDerek’. Daaruit kan geconcludeerd worden dat je ADHD hebt. Wanneer kwam je daarachter?
“Andere mensen zijn er voor mij achter gekomen. Ik wist wel al dat ik een slechte concentratie had. Toen ik een keer de symptonen las, werd ik steeds roder. Het was herkenbaar. Maar de diagnose werkt nou niet echt bevrijdend. Ik heb ADHD, maar ben nog steeds dezelfde eikel.”
Werkt ADHD je tegen in je drukke bestaan?
“Het komt met buien. Als ik koffie drink, wordt het erger. Zo kan ik met twee blikken Fernandus de hele dag doorknallen zonder te eten. Ik heb ook moeite met naar bed gaan. Mijn hoofd is altijd bezig. Ik ben heel creatief maar hoe ik ben sluit soms heel moeilijk aan op de maatschappij. Ik heb bijvoorbeeld moeite met op tijd komen en ook wel last van een serieus autoriteitsprobleem. Ik kan niet luisteren naar een manager. Maar medicijnen zijn niets voor mij.”
En wat zijn de voordelen van ADHD?
“Ik hoor wel eens van mensen dat ik in één dag doe waar zijn drie dagen voor nodig hebben. Ik ga van hot naar her en kort op slapen en eten. Klagen doe ik niet. Niets mee te maken dat ik honger heb of moe ben, ik ga gewoon door. Soms doe ik vier optredens op een dag verspreid over het land. Dan ben ik heel de dag wel zoet.”
Ben je dan nooit op?
“Jawel. Eén keer in de zoveel tijd neem ik lekker een hele dag mijn rust. Lichten uit en ontspannen. Vrienden zijn wel eens bezorgd en vragen me of ik denk dat ik zo oud ga worden.”
Wat denk je zelf?
“Weet ik niet. Maar ik heb nogal wat meegemaakt. Er zijn veel dierbaren overleden. Thuis was het ook niet altijd even leuk door verschillende factoren. Daardoor weet ik wat er werkelijk telt in het leven. Dat zijn niet de verschillen tussen mensen. Verbinding zoeken tussen mensen is wat voor mij echt telt. Ik investeer liever veel van mijn tijd in het uitdragen van de goede boodschap. Wat me echt heeft geraakt, zijn de dierbaren die mij aan het eind van hun leven hebben verteld dat ik moet doen wat mij geukkig maakt. Als iemand dat op zijn sterfbed tegen mij zegt, hoe kan ik dan iets anders doen?”
Wat is dan die boodschap die je zo graag wilt uitdragen?
“Doe niet wat andere mensen van je verwachten. Je moet doen wat je happy maakt.”
Fotografie: Nol van Meegeren
Dit interview werd gehouden eind 2012. Het belandde in een Delfts magazine ‘Gibberish’, welke eenmalige werd uitgegeven in onder andere de Coffee Company. Echter vond ik dat dit interview wel een plek verdiende op Fwajeur.nl.